Cellier Notes Δοκιμάζει ο Σταύρος Μουστάκας Οκταποδάς Πατρίδα της ποικιλίας είναι η ζώνη DO Rias Baixas που βρίσκεται δίπλα στον Ατλαντικό ωκεανό στη Γαλικία, την Βορειο-Δυτική γωνία της Ισπανίας, κοντά στα σύνορα με την Πορτογαλία. Το όνομα Rias προέρχεται από τα θαλάσσια φιόρδ που «πλημμυρίζουν» τις γεμάτες με πεύκα και ευκαλύπτους κοιλάδες, που πλέον παράγουν το 11% των λευκών κρασιών της Ισπανίας. Το κλίμα είναι ωκεάνιο με πάρα πολλές βροχές και υγρασία. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει καθιερωθεί η φύτευση σε πέργκολα ώστε ο αέρας να κυκλοφορεί από κάτω από τα αμπέλια, και να μην κινδυνεύουν από σάπισμα και βοτρύτη. Το Albariño είναι μια πολύ παλιά ποικιλία με ιστορία πίσω στο 1800 (είναι εντυπωσιακό ότι έχει εντοπιστεί ένας μικρός αμπελώνας 40 φυτών με ηλικία 200 ετών και πλέον). Τον 19ο αιώνα σχεδόν εξαφανίστηκε λόγω της φυλλοξήρας, αλλά η επανάσταση στην περιοχή ξεκίνησε μετά το 1950 όταν ξαναφυτεύτηκε, και άρχισε μάλιστα σιγά-σιγά να βγαίνει εκτός Γαλικίας. Ήταν η πρώτη Ισπανική ποικιλία που λανσαρίστηκε στην αγορά σαν ποικιλιακό κρασί με το όνομα του στην ετικέτα. Η ετικέτα του Torres με το όνομα Pazo das Bruxas (χορός των μαγισσών) είναι αφιερωμένη στη λαογραφία και τη φύση της Γαλικίας, και τη γη των μεγάλων δασών, που περιβάλεται κατά την παράδοση από ένα πέπλο μυστικισμού. Οι μάγισσες που ζούσαν σε παλιά αρχοντικά, συνδέονται με τη φύση, μέσα από τους χορούς και τα ξόρκια, για να πάρουν τον καλύτερο καρπό της. Το κρασί προέρχεται από φρούτο της ποιοτικότερης ζώνης Val do Salnes, με τον τρύγο να γίνεται στις πρώτες 15 ημέρες του Οκτωβρίου. Τα σταφύλια μετά από προσεκτική επιλογή, περνούν από προζυμωτική εκχύλιση και οινοποιούνται σε ανοξείδωτες δεξαμενές. Δοκιμάσαμε τη χρονιά του 2013 και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας: Χρώμα μέτριο λεμονί, και την μέτριας έντασης μύτη να αποστασιοποιείται μερικώς από το κλασικό «ροδακινάτο» στυλ,  δίνοντας κυρίως «πράσινα» αρώματα (πράσινο μήλο, lime και υποψία κομμένου γρασιδιού) μαζί με ποικιλία λευκών λουλουδιών, ξύσμα λεμονιού και πορτοκάλι. Στο στόμα είναι ξηρό με την σήμα κατατεθέν τραγανή οξύτητα παρούσα, μέτριο σώμα, την ορυκτότητα της μύτης ακόμα πιο έντονη (εδώ φαίνεται η ευεργετική μίνι παλαίωση του ενάμισι έτους από τον τρύγο), με νόστιμο λεμονάτο και «υφάλμυρο» και τελείωμα, που φέρνει αμέσως στο νου την εγγύτητα με τον ωκεανό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ταιριάζουν πολύ με όλων των ειδών τα όστρακα, ψητά ψάρια, ψητό κοτόπουλο, φρέσκα λευκά τυριά, και φυσικά πάνε υπέροχα με την παραδοσιακή Ισπανική παέλια που δοκιμάσαμε εμείς.

Απολαύστε το στους: 8-10°C, και κρατήστε το ένα με δύο χρόνια ακόμα.